спарава́нне

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз.
Н. спарава́нне
Р. спарава́ння
Д. спарава́нню
В. спарава́нне
Т. спарава́ннем
М. спарава́нні

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

спарава́нне ср. (о животных) слу́чка ж.

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

спарава́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. спараваць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

спарава́ць, -ру́ю, -ру́еш, -ру́е; -ру́й; -рава́ны; зак., каго.

Пра жывёл: звесці для злучкі; злучыць.

|| незак. спаро́ўваць, -аю, -аеш, -ае.

|| наз. спарава́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

совокупле́ние

1. (половой акт) савакупле́нне, -ння ср.; (о животных — ещё) спарава́нне, -ння ср.;

2. уст. спалучэ́нне, -ння ср.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)