спада́к

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. спада́к спадакі́
Р. спадака́ спадако́ў
Д. спадаку́ спадака́м
В. спада́к спадакі́
Т. спадако́м спадака́мі
М. спадаку́ спадака́х

Крыніцы: nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

спада́к, ‑а, м.

Ніжняе бервяно драўлянага збудавання.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Спада́к ‘ніжняе бервяно драўлянага збудавання’ (ТСБМ, Сл. ПЗБ), ‘падваконнік’, ‘насціл на санях’ (Сцяшк., Шатал., Сл. ПЗБ), ‘апорны палазок у плузе’, ‘нарог, які падразае зямлю’, ‘ніжні камень у жорнах’ (ТС, Сл. ПЗБ), ‘частка воза ў выглядзе кузава ці платформы’ (Скарбы). Да спод (гл.). Параўн. сподак.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

испо́дник техн. спо́днік, -ка м.; спада́к, -ка́ м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

спадчына / бацькоўская: бацькаўшчына; спадак (разм.); спадкі (разм., мн.)

Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.)