спаве́дніца

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. спаве́дніца спаве́дніцы
Р. спаве́дніцы спаве́дніц
Д. спаве́дніцы спаве́дніцам
В. спаве́дніцу спаве́дніц
Т. спаве́дніцай
спаве́дніцаю		 спаве́дніцамі
М. спаве́дніцы спаве́дніцах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

спаве́дніца ж., церк. испове́дница

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

спаве́дніца, ‑ы, ж.

Жан. да спаведнік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

спаве́днік, -а, мн. -і, -аў, м.

1. Святар, які прымае споведзь.

2. Той, хто прыйшоў на споведзь.

|| ж. спаве́дніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

испове́дница церк. спаве́дніца, -цы ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)