смы́кавы
прыметнік, адносны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
смы́кавы |
смы́кавая |
смы́кавае |
смы́кавыя |
| Р. |
смы́кавага |
смы́кавай
смы́кавае |
смы́кавага |
смы́кавых |
| Д. |
смы́каваму |
смы́кавай |
смы́каваму |
смы́кавым |
| В. |
смы́кавы (неадуш.)
смы́кавага (адуш.) |
смы́кавую |
смы́кавае |
смы́кавыя (неадуш.)
смы́кавых (адуш.) |
| Т. |
смы́кавым |
смы́кавай
смы́каваю |
смы́кавым |
смы́кавымі |
| М. |
смы́кавым |
смы́кавай |
смы́кавым |
смы́кавых |
Крыніцы:
piskunou2012,
prym2009,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
смы́кавы, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да смыка. Смыкавы волас.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
смык, смыка́, мн. -і́, -о́ў, м.
Палачка з напятым удоўж яе пучком конскіх валасоў, дотыкам якой да струн музычнага інструмента ўтвараюць адпаведныя гукі.
Скрыпічны с.
|| прым. смы́кавы, -ая, -ае.
С. волас.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)