сме́тніца
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
сме́тніца |
сме́тніцы |
| Р. |
сме́тніцы |
сме́тніц |
| Д. |
сме́тніцы |
сме́тніцам |
| В. |
сме́тніцу |
сме́тніцы |
| Т. |
сме́тніцай
сме́тніцаю |
сме́тніцамі |
| М. |
сме́тніцы |
сме́тніцах |
Крыніцы:
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
сме́тніца, ‑ы, ж.
Разм. Скрынка для смецця; урна. Антон зацірае цыгарэту, кідае яе ў сметніцу і таксама вылятае ў калідор. Мыслівец.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
у́рна в разн. знач. у́рна, -ны ж.;
у́рна с пра́хом у́рна з пра́хам;
у́рна для голосова́ния у́рна для галасава́ння;
у́рна для му́сора сме́тніца, у́рна для сме́цця.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)