смарку́н
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
смарку́н |
смаркуны́ |
| Р. |
смаркуна́ |
смаркуно́ў |
| Д. |
смаркуну́ |
смаркуна́м |
| В. |
смаркуна́ |
смаркуно́ў |
| Т. |
смаркуно́м |
смаркуна́мі |
| М. |
смаркуне́ |
смаркуна́х |
Крыніцы:
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
смарку́н, ‑а. м.
Разм. зневаж. Тое, што і смаркач (у 3 знач.). [Дзяўчаты:] — Работнічкі з вас, смаркуны няшчасныя, ямку рые каторы, як курыца грабе! Лынькоў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)