слі́п
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
слі́п |
слі́пы |
| Р. |
слі́па |
слі́паў |
| Д. |
слі́пу |
слі́пам |
| В. |
слі́п |
слі́пы |
| Т. |
слі́пам |
слі́памі |
| М. |
слі́пе |
слі́пах |
Крыніцы:
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
сліп, сліпа, м.
Спец. Збудаванне ў выглядзе нахіленай плоскасці для пад’ёму і спуску суднаў на бераг.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
слип мор. сліп, род. слі́па м.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Слапо́к ‘пастка, мышалоўка’: мыш прынадзіць у слапок (Маладосць, 1973, 9, 73). Параўн. укр. слоп, сліп, слопе́ць ‘тс’, рус. слопе́ц ‘тс’, польск. słop, słap, słopiec, słopki, чэш., славац. slopec, в.-луж. slapać ‘лавіць, хапаць’, н.-луж. słapaś ‘тс’. Прасл. *slopъ ‘пастка’, анаматапеічнага паходжання, параўн. шлапаць (гл.), роднаснае англ. slap ‘лёгкі ўдар, пляскач’, н.-в.-ням. schlapp ‘хлоп’, тахар. B släpp‑ ‘упасці (на зямлю)’ (Шустар-Шэўц, 1302; Фасмер, 3, 675; Бязлай, 3, 255; ЕСУМ, 5, 303).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)