слупавы́

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. слупавы́ слупава́я слупаво́е слупавы́я
Р. слупаво́га слупаво́й
слупаво́е		 слупаво́га слупавы́х
Д. слупаво́му слупаво́й слупаво́му слупавы́м
В. слупавы́ (неадуш.)
слупаво́га (адуш.)		 слупаву́ю слупаво́е слупавы́я (неадуш.)
слупавы́х (адуш.)
Т. слупавы́м слупаво́й
слупаво́ю		 слупавы́м слупавы́мі
М. слупавы́м слупаво́й слупавы́м слупавы́х

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, tsblm1996.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

слупавы́ столбово́й;

~ва́я канстру́кцыя — столбова́я констру́кция

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

слуп, -а, мн. -ы́, -о́ў, м.

1. Бервяно, тоўсты брус, умацаваныя вертыкальна.

Тэлеграфны с.

2. перан., чаго або які. Маса чаго-н., што рухаецца, ляціць, падымаецца ўверх (пра дым, пыл і пад.).

С. пылу.

С. мошак.

3. Пра тое, што мае вертыкальна-падоўжаную форму.

С. ртуці ў тэрмометры.

◊

Геркулесавы слупы —

1) старажытная назва Гібралтарскага праліва, які, паводле ўяўлення старажытных народаў, лічыўся «краем свету», месцам, дзе канчаецца суша;

2) перан. мяжа чаго-н.

Стаяць слупам — стаяць нерухома (разм., неадабр.).

|| памянш. слупо́к, -пка́, мн. -пкі́, -пко́ў, м.

|| прым. слупавы́, -а́я, -о́е.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)