служы́лы

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. служы́лы служы́лая служы́лае служы́лыя
Р. служы́лага служы́лай
служы́лае		 служы́лага служы́лых
Д. служы́ламу служы́лай служы́ламу служы́лым
В. служы́лы (неадуш.)
служы́лага (адуш.)		 служы́лую служы́лае служы́лыя (неадуш.)
служы́лых (адуш.)
Т. служы́лым служы́лай
служы́лаю		 служы́лым служы́лымі
М. служы́лым служы́лай служы́лым служы́лых

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

служы́лы ист. служи́лый

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

служы́лы, ‑ая, ‑ае.

Гіст.

1. У Рускай дзяржаве 15–17 стст. — які знаходзіўся на службе (пераважна ваеннай). Служылыя людзі. □ Тут у [Тураве] асядалі майстры, рамеснікі, гандляры, ваенная знаць княства і розны служылы народ. «Маладосць».

2. У дарэвалюцыйнай Расіі — які атрымаў званне, чын не па спадчыне, а як узнагароду за дзяржаўную службу. Служылая арыстакратыя. □ Равінскія былі старадаўнім служылым дваранскім родам. «Полымя».

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

служи́лый ист. служы́лы;

служи́лые лю́ди служы́лыя лю́дзі;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

апры́чнік, ‑а, м.

Служылы дваранін, які ў час даравання Івана IV знаходзіўся ў радах апрычніны (у 2 знач.). // перан. Пагард. Аб царскім паліцэйскім, жандару.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)