служы́лы
прыметнік, адносны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
служы́лы |
служы́лая |
служы́лае |
служы́лыя |
| Р. |
служы́лага |
служы́лай
служы́лае |
служы́лага |
служы́лых |
| Д. |
служы́ламу |
служы́лай |
служы́ламу |
служы́лым |
| В. |
служы́лы (неадуш.)
служы́лага (адуш.) |
служы́лую |
служы́лае |
служы́лыя (неадуш.)
служы́лых (адуш.) |
| Т. |
служы́лым |
служы́лай
служы́лаю |
служы́лым |
служы́лымі |
| М. |
служы́лым |
служы́лай |
служы́лым |
служы́лых |
Крыніцы:
krapivabr2012,
piskunou2012,
prym2009,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
служы́лы, ‑ая, ‑ае.
Гіст.
1. У Рускай дзяржаве 15–17 стст. — які знаходзіўся на службе (пераважна ваеннай). Служылыя людзі. □ Тут у [Тураве] асядалі майстры, рамеснікі, гандляры, ваенная знаць княства і розны служылы народ. «Маладосць».
2. У дарэвалюцыйнай Расіі — які атрымаў званне, чын не па спадчыне, а як узнагароду за дзяржаўную службу. Служылая арыстакратыя. □ Равінскія былі старадаўнім служылым дваранскім родам. «Полымя».
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)