сло́мка

назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. сло́мка сло́мкі
Р. сло́мкі сло́мак
Д. сло́мцы сло́мкам
В. сло́мку сло́мак
Т. сло́мкай
сло́мкаю		 сло́мкамі
М. сло́мцы сло́мках

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

сло́мка зло́мка, -кі ж.; пало́мка, -кі ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

зло́мка ж. сло́мка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Сло́нка ‘птушка Scolopax rusticola L.; лясны кулік, вальдшнэп’ (ТСБМ, Нас., Касп., Бяльк., Байк. і Некр.), сло́мка ‘тс’ (Гарэц., Інстр. 2; мазыр., петрык., Нікан.). Запазычанне з польск. słąka, дыял. słęka ‘бакас’; яшчэ ў XVI ст. яно пісалася słanka і słęka (Брукнер, 500). Этымалогію гл. пад слука.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

злом (род. зло́му) м.

1. (действие) слом, сло́мка ж.;

2. (место перелома) слом, изло́м;

3. (крутой поворот) изло́м;

з. ракі́ — изло́м реки́;

◊ на з. галавы́ — сломя́ (очертя́) го́лову

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)