славе́нцы, -аў, адз. славе́нец, -нца, м.

Паўднёваславянскі народ, які складае асноўнае насельніцтва Славеніі.

|| ж. славе́нка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак.

|| прым. славе́нскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

славе́нцы, ‑аў; адз. славенец, ‑нца, м.; славенка, ‑і, ДМ ‑нцы; мн. славенкі, ‑нак; ж.

Паўднёваславянскі народ, які насяляе Славенію — частку Югаславіі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

славе́нка

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. славе́нка славе́нкі
Р. славе́нкі славе́нак
Д. славе́нцы славе́нкам
В. славе́нку славе́нак
Т. славе́нкай
славе́нкаю		 славе́нкамі
М. славе́нцы славе́нках

Крыніцы: nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

славе́нец,

гл. славенцы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

славе́нка,

гл. славенцы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

славе́нец

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. славе́нец славе́нцы
Р. славе́нца славе́нцаў
Д. славе́нцу славе́нцам
В. славе́нца славе́нцаў
Т. славе́нцам славе́нцамі
М. славе́нцу славе́нцах

Крыніцы: nazounik2008, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

славя́не, ‑вян; адз. славянін, ‑а, м.; славянка, ‑і, ДМ ‑нцы; мн. славянкі, ‑нак; ж.

Вялікая група роднасных па паходжанню і блізкіх па мове і культуры народаў, якія жывуць у Еўропе і Азіі і складаюць тры адгалінаванні: усходнеславянскае (рускія, украінцы, беларусы), заходнеславянскае (палякі, чэхі, славакі, лужычане), паўднёваславянскае (балгары, сербы, харваты, славенцы, македонцы).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)