скуля́нка
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
скуля́нка |
скуля́нкі |
| Р. |
скуля́нкі |
скуля́нак |
| Д. |
скуля́нцы |
скуля́нкам |
| В. |
скуля́нку |
скуля́нкі |
| Т. |
скуля́нкай
скуля́нкаю |
скуля́нкамі |
| М. |
скуля́нцы |
скуля́нках |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
скуля́нка ж., обл. боля́чка; чи́рей м.
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
скуля́нка, ‑і, ДМ ‑нцы; Р мн. ‑нак; ж.
Разм. Тое, што і скула 2; балячка. — А я на братавым карку, як скулянка, сяджу: ем, п’ю, а ў хату з мяне аніякай карысці. Галавач.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
огневи́кI м., обл.
1. (кремень) ска́лка, -кі ж., крэ́мень, -ня м.;
2. (болячка, чирей) ску́ла, -лы ж., скуля́нка, -кі ж.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)