скры́ўдзіць, -джу, -дзіш, -дзіць; -джаны; зак., каго (разм.).

Тое, што і пакрыўдзіць.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

скры́ўдзіць

дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. скры́ўджу скры́ўдзім
2-я ас. скры́ўдзіш скры́ўдзіце
3-я ас. скры́ўдзіць скры́ўдзяць
Прошлы час
м. скры́ўдзіў скры́ўдзілі
ж. скры́ўдзіла
н. скры́ўдзіла
Загадны лад
2-я ас. скры́ўдзі скры́ўдзіце
Дзеепрыслоўе
прош. час скры́ўдзіўшы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

скры́ўдзіць сов., см. пакры́ўдзіць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

скры́ўдзіць, скрыўджу, скрыўдзіш, скрыўдзіць; зак., каго.

Разм. Тое, што і пакрыўдзіць. [Яначка:] — Скрыўдзіў нас бог: здароўе ў мяне адабраў, ёй вочы засланіў. Крапіва. — Нічога, пане, жывём памаленьку, — адказаў Марцін Краўчонак, — толькі вось пан скрыўдзіць надумаў... Чарот. // Згвалціць. Скрыўдзіць дзяўчыну.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

оби́деть сов. пакры́ўдзіць, скры́ўдзіць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

скры́ўджаны, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад скрыўдзіць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)