скло́чнік, -а, мн. -і, -аў, м. (неадабр.).

Чалавек, які займаецца склокамі.

|| ж. скло́чніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

|| прым. скло́чніцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

скло́чнік

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. скло́чнік скло́чнікі
Р. скло́чніка скло́чнікаў
Д. скло́чніку скло́чнікам
В. скло́чніка скло́чнікаў
Т. скло́чнікам скло́чнікамі
М. скло́чніку скло́чніках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

скло́чнік м., разг. скло́чник

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

скло́чнік, ‑а, м.

Разм. Той, хто займаецца склокамі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

скло́чніца, ‑ы, ж.

Разм. Жан. да склочнік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

скло́чник разг. скло́чнік, -ка м., зва́днік, -ка м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)