ска́лачка
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
ска́лачка |
ска́лачкі |
| Р. |
ска́лачкі |
ска́лачак |
| Д. |
ска́лачцы |
ска́лачкам |
| В. |
ска́лачку |
ска́лачкі |
| Т. |
ска́лачкай
ска́лачкаю |
ска́лачкамі |
| М. |
ска́лачцы |
ска́лачках |
Крыніцы:
piskunou2012,
tsblm1996.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
*Ска́лачка, ска́лочка ‘скочкі дахавыя, Sempervivum tectorum L.’ (Бейл.). Бліжэйшыя адпаведнікі — ска́лачка ‘плямка тлушчу ў страве’ (Сл. ПЗБ), укр. ска́лочка ‘кусок, асколак крэменю’, ‘ракавіна малюска’, балг. радоп. ска́лички ‘дзіцячая гульня з пяццю каменьчыкамі ці костачкамі’; гл. скалка1,2, 3. Расліна магла быць названа па знешнім падабенстве з ракавінай або з-за адпадаючых лістоў-лускавінак. Але параўн. яшчэ славац. skalnica ‘расліна скочкі’, якая так завецца па месцы знаходжання некаторых яе відаў; гл. Махэк, Jména, 58. Усё да кораня скал‑ (гл. скала́ 1).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
ска́лка, -і, ДМ -лцы, мн. -і, -лак, ж.
1. Вельмі цвёрды камень для выкрэсвання агню; крэмень.
2. Тлушчавая кропля на зваранай страве (разм.).
Крупеня тлустая, аж скалкі плаваюць.
|| памянш. ска́лачка, -і, ДМ -чцы, мн. -і, -чак, ж. (да 2 знач.).
|| прым. ска́лачны, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)