скаламу́ціць гл. каламуціць.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

скаламу́ціць

дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. скаламу́чу скаламу́цім
2-я ас. скаламу́ціш скаламу́ціце
3-я ас. скаламу́ціць скаламу́цяць
Прошлы час
м. скаламу́ціў скаламу́цілі
ж. скаламу́ціла
н. скаламу́ціла
Загадны лад
2-я ас. скаламу́ць скаламу́цьце
Дзеепрыслоўе
прош. час скаламу́ціўшы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

скаламу́ціць сов. взмути́ть, взбаламу́тить;

с. ваду́ — взмути́ть (взбаламу́тить) во́ду

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

скаламу́ціць, ‑мучу, ‑муціш, ‑муціць; зак., што.

1. Зрабіць мутным, узбоўтаным. — Ах! — даўбешкаю махнуў, Цэліўся па палі. Але міма дзеўбануў, Скаламуціў хвалі. Калачынскі. // перан. Зрабіць няясным, заблытаным. [Тэатр] вытузаў сілу, разблытаў нервы, скаламуціў жыццё... Гартны.

2. перан. Вывесці са стану спакою; устрывожыць, усхваляваць.

•••

Вады не скаламуціць — тое, што і вады не замуціць. А вось і сам Стафан з маладымі, але густаватымі ўжо вусамі — ціхі, вады не скаламуціць. Караткевіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

каламу́ціць, -му́чу, -му́ціш, -му́ціць; незак., што.

1. Муціць, рабіць каламутным.

К. ваду.

2. перан. Выклікаць неспакой, баламуціць, уносіць беспарадак.

|| зак. закаламу́ціць, -му́чу, -му́ціш, -му́ціць; -му́чаны (да 1 знач.), скаламу́ціць, -му́чу, -му́ціш, -му́ціць; -му́чаны, ускаламу́ціць, -му́чу, -му́ціш, -му́ціць; -му́чаны і пакаламу́ціць, -му́чу, -му́ціш, -му́ціць; -му́чаны.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

скаламу́чаны взму́ченный, взбаламу́ченный; см. скаламу́ціць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

скаламу́чваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да скаламуціць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

скаламу́чаны, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад скаламуціць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

скаламу́чванне, ‑я, м.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. скаламучваць — скаламуціць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

помутни́ть сов., разг.

1. памутні́ць, пакаламу́ціць, скаламу́ціць;

2. перен. памутні́ць.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)