скаго́ліць
дзеяслоў, непераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне
| Цяперашні час |
|---|
|
адз. |
мн. |
| 1-я ас. |
скаго́лю |
скаго́лім |
| 2-я ас. |
скаго́ліш |
скаго́ліце |
| 3-я ас. |
скаго́ліць |
скаго́ляць |
| Прошлы час |
|---|
| м. |
скаго́ліў |
скаго́лілі |
| ж. |
скаго́ліла |
| н. |
скаго́ліла |
| Загадны лад |
|---|
| 2-я ас. |
скаго́ль |
скаго́льце |
| Дзеепрыслоўе |
|---|
| цяп. час |
скаго́лячы |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
Скаго́ліць ‘галасіць, лямантаваць’ (Нас., Байк. і Некр., Др.-Падб.), ‘скавытаць’ (Бір. Дзярж.). Параўн. скагатаць, скуголіць, скогліць (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
заскаго́ліць
‘пачаць скаголіць’
дзеяслоў, непераходны, закончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне
| Будучы час |
|---|
|
адз. |
мн. |
| 1-я ас. |
заскаго́лю |
заскаго́лім |
| 2-я ас. |
заскаго́ліш |
заскаго́ліце |
| 3-я ас. |
заскаго́ліць |
заскаго́ляць |
| Прошлы час |
|---|
| м. |
заскаго́ліў |
заскаго́лілі |
| ж. |
заскаго́ліла |
| н. |
заскаго́ліла |
| Загадны лад |
|---|
| 2-я ас. |
заскаго́ль |
заскаго́льце |
| Дзеепрыслоўе |
|---|
| прош. час |
заскаго́ліўшы |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
Скавы́ліць ‘гучна, моцна плакаць’ (мёрск., Нар. лекс.), польск. дыял. skavuleć ‘скавытаць (пра сабаку)’. Відавочна, гукапераймальнае. Параўн. скавытаць, скаголіць, скагатаць (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Скагата́ць ‘вішчаць, пішчаць’ (ТСБМ, Касп., Байк. і Некр.), скі́гаць, скігата́ць (Нас., Байк. і Некр., Бяльк.), скігіта́ць (Сл. рэг. лекс.) ‘тс’, сюды ж скі́гліць ‘скігітаць’ (Нар. лекс.), ско́гат ‘выццё, галашэнне’ (Гарэц.). Рус. скогота́ть ‘тс’. Гукапераймальнае (Зяленін, Табу, 2, 50; Фасмер, 3, 644; 4, 500). Параўн. скігаць, скаголіць, скогліць (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Ско́гат ‘віск, енчанне’ (Гарэц., Др.-Падб., Яруш., Байк. і Некр., Мядзв.). Гл. скагатаць. Сюды ж ско́гліць ‘вішчаць (пра сабак і парасят)’ (Шымк. Собр.), ‘скавытаць’ (ТС), ‘плакаць, хныкаць’ (Растарг.), ско́гліць, скаго́ліць ‘брахаць з завываннем (пра сабак); голасна плакаць з усхліпамі’ (Варл.), параўн. укр. ски́глити ‘кігікаць (пра кнігаўку)’, дыял. ского́літи ‘тс’, рус. смал. ского́лить ‘вішчаць, енчыць (пра жывёлу)’. Гукапераймальнага паходжання, гл. Фасмер, 3, 644; ЕСУМ, 5, 271.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)