сечаві́к
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
сечаві́к |
сечавікі́ |
| Р. |
сечавіка́ |
сечавіко́ў |
| Д. |
сечавіку́ |
сечавіка́м |
| В. |
сечавіка́ |
сечавіко́ў |
| Т. |
сечавіко́м |
сечавіка́мі |
| М. |
сечавіку́ |
сечавіка́х |
Крыніцы:
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
сечаві́к, ‑а, м.
Гіст. Казак Запарожскай Сечы.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
сечеви́к ист. сечаві́к, -ка́ м.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)