сербія́нка

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. сербія́нка сербія́нкі
Р. сербія́нкі сербія́нак
Д. сербія́нцы сербія́нкам
В. сербія́нку сербія́нак
Т. сербія́нкай
сербія́нкаю		 сербія́нкамі
М. сербія́нцы сербія́нках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

сербія́нка ж. (танец) сербия́нка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

сербія́нка ​1,

гл. сербіяне.

сербія́нка ​2, ‑і, ДМ ‑нцы, ж.

Цыганскі народны танец хуткага тэмпу. Захапіўшы ў першай пары Янка Маньку, Юрка Раю, Даюць дыхту, даюць жару, «Сербіянку», «Польку» шпараць, А гармонік грае, грае. Купала. Тады гралі страданне, кракавяк, .. а смялейшым дзеўкам заказвалі сербіянку. М. Стральцоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сербия́нка​I уст. сербія́нка, -кі ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

сербия́нка​II (танец) сербія́нка, -кі ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

се́рбка се́рбка, -кі ж., сербія́нка, -кі ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

сербія́не, ‑ян; адз. сербіянін, ‑а, м.; сербіянка, ‑і, ДМ ‑нцы; мн. сербіянкі, ‑нак; ж.

Уст. Тое, што і сербы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Серб ‘серб, прадстаўнік народа Сербіі’, сербія́нін ‘тс’ (ТСБМ, Некр. і Байк.), сербія́нка ‘від хуткага танца’ (ТСБМ, Мат. Гом.), сербія́ночка ‘тс’ (ТС). Яснай этымалогіі не мас. Прасл. *sьrbi ‘сербы’ звязваюць з *sьrbati (гл. сёрбаць), што не пераконвае; грэч. Σερβοι паводле Трубачова (Этногенез₂, 313), сведчыць пра індаеўрапейскае паходжанне назвы. Гл. Фасмер, 3, 604; Глухак, 573.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)