се́рбка

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. се́рбка се́рбкі
Р. се́рбкі се́рбак
Д. се́рбцы се́рбкам
В. се́рбку се́рбак
Т. се́рбкай
се́рбкаю		 се́рбкамі
М. се́рбцы се́рбках

Крыніцы: nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

се́рбка се́рбка, -кі ж., сербія́нка, -кі ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

се́рбка,

гл. сербы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

се́рбы, -аў, адз. серб, -а, м.

Паўднёваславянскі народ, які складае асноўнае насельніцтва Сербіі.

|| ж. се́рбка, -і, ДМ -бцы, мн. -і, -бак.

|| прым. се́рбскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

се́рбы, ‑аў; адз. серб, ‑а, м.; сербка, ‑і, ДМ ‑бцы; мн. сербкі, ‑бак; ж.

Паўднёваславянскі народ, які жыве ў Югаславіі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

слязі́сты, ‑ая, ‑ае.

Які выдзяляе слёзы; які хварэе на слёзацячэнне. Хутка ўсе пайшлі на работу, у бараку засталіся толькі Федзя з маці ды старая сербка з сівай галавой і слязістымі вачыма. Хомчанка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)