серабры́нка
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
серабры́нка |
серабры́нкі |
| Р. |
серабры́нкі |
серабры́нак |
| Д. |
серабры́нцы |
серабры́нкам |
| В. |
серабры́нку |
серабры́нкі |
| Т. |
серабры́нкай
серабры́нкаю |
серабры́нкамі |
| М. |
серабры́нцы |
серабры́нках |
Крыніцы:
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
серабры́нка, ‑і, ДМ ‑нцы; Р мн. ‑нак; ж.
Пра тое, што колерам нагадвае серабро. У.. [Грыбаўца] ўжо дзе-нідзе пракінуліся серабрынкі на скронях. Пестрак. / у перан. ужыв. З глыбінных крыніц народнага жыцця Р. Барадулін шаноўна чэрпае жывінкі, тыя крышталёвыя серабрынкі, якія так абпраменьваюць ягоныя творы. Бялевіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)