сенажа́тка
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
сенажа́тка |
сенажа́ткі |
| Р. |
сенажа́ткі |
сенажа́так |
| Д. |
сенажа́тцы |
сенажа́ткам |
| В. |
сенажа́тку |
сенажа́ткі |
| Т. |
сенажа́ткай
сенажа́ткаю |
сенажа́ткамі |
| М. |
сенажа́тцы |
сенажа́тках |
Крыніцы:
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
сенажа́тка, ‑і, ДМ ‑тцы; Р мн. ‑так; ж.
Разм. Памянш. да сенажаць. Я бачыў, як вецер на полі гуляў, Зямлю ўзрываў і бярозкай хіляў, Заносіў пяском сенажаткі, лагчынкі, Ламаў на бярозцы жывыя галінкі. Купала. Затоплена сенажатка — Верх травы адно відаць. Колас.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)