се́кта

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. се́кта се́кты
Р. се́кты се́кт
се́ктаў
Д. се́кце се́ктам
В. се́кту се́кты
Т. се́ктай
се́ктаю		 се́ктамі
М. се́кце се́ктах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

пяцідзеся́тнікі, ‑аў; адз. пяцідзесятнік, ‑а, м.; пяцідзесятніца, ‑ы, ж.

Члены пратэстанцкай секты, якая прымыкае да секты баптыстаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

масо́н, ‑а, м.

Член масонскай секты, паслядоўнік масонства.

[Фр. macon — муляр.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

духабо́р, -а, мн. -ы, -аў, м.

Член рэлігійнай секты, якая адмаўляе абрады праваслаўнай царквы.

|| ж. духабо́рка, -і, ДМ -рцы, мн. -і, -рак.

|| прым. духабо́рскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

адэ́пт, -а, М -пце, мн. -ы, -аў, м.

1. (кніжн.). Чалавек, азнаёмлены з тайнамі якога-н. вучэння, секты.

2. перан. Заўзяты паслядоўнік, прыхільнік якога-н. вучэння.

А. анархізму.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

скапе́ц, ‑пца, м.

1. Чалавек, які падвергся кастрацыі.

2. Член фанатычнай рэлігійнай секты ў Расіі, якая ўзнікла ў канцы 18 ст. і прапаведавала барацьбу з плоццю шляхам кастрацыі. [У Аляксандра-Неўскай лаўры Яленскі] стаў прыхільнікам фанатычнай секты скапцоў. «Полымя».

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ква́кер, ‑а, м.

Член хрысціянскай рэлігійнай секты, пашыранай у Англіі і ЗША.

[Англ. quaker.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

секта́нт, ‑а, М ‑нце. м.

1. Паслядоўнік якой‑н. рэлігійнай секты. Сход сектантаў.

2. перан. Чалавек, які вылучаецца вузкімі інтарэсамі якой‑н. замкнутай групы, секты. Сектантаў Валуеў ненавідзеў. Таксама ён цярпець не мог раскольнікаў. Караткевіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

скапе́цтва, ‑а, м.

1. Стан скапца (у 1 знач.).

2. Вучэнне секты скапцоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

скапе́ц, -пца́, мн. -пцы́, -пцо́ў, м.

1. Чалавек або жывёліна, якія падвергліся кастрацыі.

2. Член рэлігійнай секты ў Расіі, што ўзнікла ў канцы 18 ст. і прапаведавала барацьбу з плоццю шляхам кастрацыі.

|| прым. скапе́цкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)