седлава́нне, -я, н.

1. гл. сядлаць.

2. Спосаб, якім асядланы конь (спец.).

Паходнае с.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

седлава́нне

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз.
Н. седлава́нне
Р. седлава́ння
Д. седлава́нню
В. седлава́нне
Т. седлава́ннем
М. седлава́нні

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

седлава́нне ср., спец. седло́вка ж.

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

седлава́нне, ‑я, н.

1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. сядлаць.

2. Спосаб, якім асядланы конь. Вучэбнае седлаванне. Паходнае седлаванне.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

седло́вка ж., воен., спорт. сядло́ўка, -кі ж., седлава́нне, -ння ср.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)