свісту́ха

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. свісту́ха свісту́хі
Р. свісту́хі свісту́х
Д. свісту́се свісту́хам
В. свісту́ху свісту́х
Т. свісту́хай
свісту́хаю		 свісту́хамі
М. свісту́се свісту́хах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

свісту́ха ж. свисту́нья

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

свісту́ха, ‑і, ДМ ‑тусе, ж.

Жан. да свістун.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

свісту́н, -а́, мн. -ы́, -о́ў, м.

1. Той, хто любіць свістаць.

2. перан. Чалавек, які многа гаворыць, а робіць мала, які несур’ёзна адносіцца да справы; балбатун.

|| ж. свісту́ха, -і, ДМ -ту́се, мн. -і, -ту́х.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

свисту́нья свісту́ха, -хі ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)