свяшчэ́нны, -ая, -ае.

1. Выключна важны, асабліва пачэсны, святы (у 4 знач.; высок.).

С. абавязак.

С. доўг.

2. У рэлігіі: які валодае святасцю, адпавядае рэлігійнаму ідэалу; боскі.

С. абрад.

Свяшчэннае пісанне.

3. Недатыкальны, непарушны.

Свяшчэнная граніца нашай краіны.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

свяшчэ́нны

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. свяшчэ́нны свяшчэ́нная свяшчэ́ннае свяшчэ́нныя
Р. свяшчэ́ннага свяшчэ́ннай
свяшчэ́ннае		 свяшчэ́ннага свяшчэ́нных
Д. свяшчэ́ннаму свяшчэ́ннай свяшчэ́ннаму свяшчэ́нным
В. свяшчэ́нны (неадуш.)
свяшчэ́ннага (адуш.)		 свяшчэ́нную свяшчэ́ннае свяшчэ́нныя (неадуш.)
свяшчэ́нных (адуш.)
Т. свяшчэ́нным свяшчэ́ннай
свяшчэ́ннаю		 свяшчэ́нным свяшчэ́ннымі
М. свяшчэ́нным свяшчэ́ннай свяшчэ́нным свяшчэ́нных

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

свяшчэ́нны

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. свяшчэ́нны свяшчэ́нная свяшчэ́ннае свяшчэ́нныя
Р. свяшчэ́ннага свяшчэ́ннай
свяшчэ́ннае		 свяшчэ́ннага свяшчэ́нных
Д. свяшчэ́ннаму свяшчэ́ннай свяшчэ́ннаму свяшчэ́нным
В. свяшчэ́нны (неадуш.)
свяшчэ́ннага (адуш.)		 свяшчэ́нную свяшчэ́ннае свяшчэ́нныя (неадуш.)
свяшчэ́нных (адуш.)
Т. свяшчэ́нным свяшчэ́ннай
свяшчэ́ннаю		 свяшчэ́нным свяшчэ́ннымі
М. свяшчэ́нным свяшчэ́ннай свяшчэ́нным свяшчэ́нных

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

свяшчэ́нны в разн. знач. свяще́нный;

~ннае піса́нне — свяще́нное писа́ние;

с. абавя́зак — свяще́нный долг;

~нная вайна́ — свяще́нная война́

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

свяшчэ́нны, ‑ая, ‑ае.

1. Які ўспрымаецца як святасць, прызнаецца боскім. Старажытныя грэкі любілі дэльфінаў, лічылі іх свяшчэннымі жывёламі, якія знаходзяцца пад апекай марскога бога. В. Вольскі. // Які звязаны з рэлігійным абрадам, з рэлігійным культам, які мае адносіны да набажэнства. Свяшчэнны абрад. Свяшчэнныя кнігі. Свяшчэннае абмыванне. □ [Поп:] — А што я пажартаваў словам, успомніўшы свяшчэннае пісанне, дык у царкве — я свяшчэннаслужыцель, а тут — я такі самы чалавек, як і ўсе. Чорны.

2. Які ажыццяўляецца ў інтарэсах рэлігіі, апраўдваецца рэлігіяй. Свяшчэнныя войны.

3. перан. Асабліва дарагі, запаветны, высокааўтарытэтны. [Самарскі сцяг] з’яўляецца свяшчэннай рэліквіяй. «Маладосць». Прыслухоўваўся да свяшчэннага шэлесту старонак запаветных кніг. Гарбук.

4. Высакародны, чысты, узвышаны. Словы ўспомні свяшчэннай прысягі: Жыць і памерці — за родны свой край! Глебка. Наводчык загінуў смерцю храбрых, да канца выканаўшы свой свяшчэнны абавязак перад Радзімай. «Полымя». Дзе б Радзіма мяне не паставіла, Ці варштаты, ці сшыткі рабіць, Доўг свяшчэнны мой — працу любіць: Ёсць закон, залатое ёсць правіла — У жыцці не бывае драбніц! Непачаловіч. // Такі, які вядзецца з вызваленчай мэтай (пра вайну, бой і пад.). Свяшчэнны бой. Свяшчэнная вайна.

5. Недатыкальны, непарушны. Савецкія Узброеныя Сілы зорка ахоўваюць свяшчэнныя рубяжы нашай Радзімы, стваральную працу будаўнікоў камунізма. «Звязда».

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

свяще́нный свяшчэ́нны;

свяще́нный долг, свяще́нная обя́занность свяшчэ́нны абавя́зак;

свяще́нное Писа́ние рел. Свяшчэ́ннае Піса́нне.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

трыно́жнік, -а, мн. -і, -аў, м.

1. Тое, што і трыножак.

2. Столік на трох ножках, на якім запальваўся свяшчэнны агонь або прыносілася ахвяра бажаству ў старажытных народаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

іераты́чны, ‑ая, ‑ае.

Уст. Свяшчэнны, жрэцкі.

•••

Іератычнае пісьмо гл. пісьмо.

[Ад грэч. hieratikos.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

свяшчэнна...,

Першая састаўная частка складаных слоў, якая адпавядае па значэнню слову «свяшчэнны», напрыклад: свяшчэннадзейны, свяшчэннаслужыцель.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сакрамента́льны, ‑ая, ‑ае.

Кніжн.

1. Які мае адносіны да рэлігійнага культу; абрадавы, рытуальны. // Свяшчэнны, варты пакланення.

2. Традыцыйны, які стаў звычаёвым. Сакраментальная фраза.

[Лац. sacramentalis.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)