Свяці́ца
назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
| Н. |
Свяці́ца |
| Р. |
Свяці́цы |
| Д. |
Свяці́цы |
| В. |
Свяці́цу |
| Т. |
Свяці́цай
Свяці́цаю |
| М. |
Свяці́цы |
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
прымча́ць, ‑чу, ‑чыш, ‑чыць; зак.
1. каго-што. Разм. Прынесці, прывезці, даставіць каго‑, што‑н. вельмі хутка. Уладзік мігам прымчаў вядро вады. С. Александровіч. Калі партызаны, спехам зрабіўшы перавязку, прымчалі свайго цяжка параненага камандзіра ў вёску Свяціца, малады хірург .. на момант нават разгубіўся. Паслядовіч.
2. Разм. Тое, што і прымчацца. [Гарошка:] — Селі мы з ім у каламажку і праз якіх хвілін сорак прымчалі ў «Чырвоную Бярозаўку»... Краўчанка. Цягнік прымчаў з цяжкім грукатам .., увесь ахутаны ветрам і пылам. Хадкевіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)