сва́таў

прыметнік, прыналежны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. сва́таў сва́тава сва́тава сва́тавы
Р. сва́тавага сва́тавай
сва́тавае		 сва́тавага сва́тавых
Д. сва́таваму сва́тавай сва́таваму сва́тавым
В. сва́таў (неадуш.)
сва́тавага (адуш.)		 сва́таву сва́тава сва́тавы (неадуш.)
сва́тавых (адуш.)
Т. сва́тавым сва́тавай
сва́таваю		 сва́тавым сва́тавымі
М. сва́тавым сва́тавай сва́тавым сва́тавых

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

сва́таць

дзеяслоў, пераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. сва́таю сва́таем
2-я ас. сва́таеш сва́таеце
3-я ас. сва́тае сва́таюць
Прошлы час
м. сва́таў сва́талі
ж. сва́тала
н. сва́тала
Загадны лад
2-я ас. сва́тай сва́тайце
Дзеепрыслоўе
цяп. час сва́таючы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

сва́таць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак., каго-што.

1. каму. Прапаноўваць каго‑н. у мужы ці ў жонкі; клапаціцца аб чыім‑н. шлюбе. Сваталі яму маладзіц, паўвёскі было ўдоў, а выбраць па душы жонку Хведар не мог. Паўлаў. Колькі разоў ён [Юзік] прабаваў сватаць Баранка. Крапіва.

2. Прасіць згоды на шлюб з кім‑н. (у жанчыны або ў яе родных). У Палікараўку прыехалі яны сватаць малодшую дачку Храпавіцкага за стрэчнага Юлісева брата. Мурашка.

3. перан. Разм. Настойліва прапаноўваць каго‑, што‑н.; клапаціцца пра набыццё каго‑, чаго‑н. Загадчык, калі сватаў мяне ў гэтую школу, хваліўся, што ў Міланьках — вялікі лес, глыбокая рака. Далідовіч. — Дзякую... і такога рысака сватаеш ты свайму калгасу? — насмешліва перабіў яго [Чарнова] Міхал. Васілевіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)