саю́зніца

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. саю́зніца саю́зніцы
Р. саю́зніцы саю́зніц
Д. саю́зніцы саю́зніцам
В. саю́зніцу саю́зніц
Т. саю́зніцай
саю́зніцаю		 саю́зніцамі
М. саю́зніцы саю́зніцах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

саю́зніца ж. сою́зница

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

саю́зніца, ‑ы, ж.

Жан. да саюзнік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

саю́знік, -а, мн. -і, -аў, м.

Той, хто знаходзіцца ў саюзе (у 1 і 2 знач.), дзейнічае ў згодзе з кім-, чым-н.

Заключаць пагадненне з саюзнікамі.

Саюзнікі ў барацьбе з агрэсарамі.

|| ж. саю́зніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

|| прым. саю́зніцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

сою́зница саю́зніца, -цы ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)