саскрэ́б
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
саскрэ́б |
саскрэ́бы |
| Р. |
саскрэ́бу |
саскрэ́баў |
| Д. |
саскрэ́бу |
саскрэ́бам |
| В. |
саскрэ́б |
саскрэ́бы |
| Т. |
саскрэ́бам |
саскрэ́бамі |
| М. |
саскрэ́бе |
саскрэ́бах |
Крыніцы:
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
саскрэ́б, -у, мн. -ы, -аў, м.
1. Тое, што саскрэбена з чаго-н.
2. Месца, з якога што-н. саскрэбена.
Дыягнастычны с.
|| прым. саскрэ́бны, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
соско́б мед. саскрэ́б, -бу м.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)