саніта́раў

прыметнік, прыналежны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. саніта́раў саніта́рава саніта́рава саніта́равы
Р. саніта́равага саніта́равай
саніта́равае		 саніта́равага саніта́равых
Д. саніта́раваму саніта́равай саніта́раваму саніта́равым
В. саніта́раў (неадуш.)
саніта́равага (адуш.)		 саніта́раву саніта́рава саніта́равы (неадуш.)
саніта́равых (адуш.)
Т. саніта́равым саніта́равай
саніта́раваю		 саніта́равым саніта́равымі
М. саніта́равым саніта́равай саніта́равым саніта́равых

Крыніцы: prym2009, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

саніта́раў, ‑ава.

Разм. Які мае адносіны да санітара, належыць яму. З кватэры санітара вочы пана Тарбецкага зірнулі на вокны другога кватаранта, санітаравага суседа, электрыфікатара. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

саніта́р

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. саніта́р саніта́ры
Р. саніта́ра саніта́раў
Д. саніта́ру саніта́рам
В. саніта́ра саніта́раў
Т. саніта́рам саніта́рамі
М. саніта́ру саніта́рах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

увалачы́, ‑лаку, ‑лачэш, ‑лачэ; ‑лачом, ‑лачаце, ‑лакуць; пр. увалок, ‑лакла, ‑лакло; зак., каго-што.

Разм.

1. Уцягнуць, з цяжкасцю ўнесці ўнутр чаго‑н. Неяк пасля абеду, калі Іван узяўся збіраць брудныя кацялкі і міскі, каб аднесці іх на кухню, ля ўваходу ў палатку пачуліся галасы, тупат, і двое санітараў увалаклі насілкі з параненымі. Быкаў.

2. Украсці. Воўк авечку ўвалок. □ Пятрок ля варот цяпло ўвалок, сам не бяжыць, а стаячых не любіць. З нар.

•••

(Ледзь) ногі ўвалачы — пазбегнуць небяспекі, выратавацца. [Напалеон] думаў: — Як з гэтай краіны Я ногі свае ўвалаку? Бялевіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)