сано́ўніцкі

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. сано́ўніцкі сано́ўніцкая сано́ўніцкае сано́ўніцкія
Р. сано́ўніцкага сано́ўніцкай
сано́ўніцкае		 сано́ўніцкага сано́ўніцкіх
Д. сано́ўніцкаму сано́ўніцкай сано́ўніцкаму сано́ўніцкім
В. сано́ўніцкі (неадуш.)
сано́ўніцкага (адуш.)		 сано́ўніцкую сано́ўніцкае сано́ўніцкія (неадуш.)
сано́ўніцкіх (адуш.)
Т. сано́ўніцкім сано́ўніцкай
сано́ўніцкаю		 сано́ўніцкім сано́ўніцкімі
М. сано́ўніцкім сано́ўніцкай сано́ўніцкім сано́ўніцкіх

Крыніцы: piskunou2012, tsblm1996.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

сано́ўнік, -а, мн. -і, -аў, м. (уст.).

Асоба, якая мае высокі чын, сан.

Царскі с.

|| ж. сано́ўніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

|| прым. сано́ўніцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)