сано́ўніца

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. сано́ўніца сано́ўніцы
Р. сано́ўніцы сано́ўніц
Д. сано́ўніцы сано́ўніцам
В. сано́ўніцу сано́ўніц
Т. сано́ўніцай
сано́ўніцаю		 сано́ўніцамі
М. сано́ўніцы сано́ўніцах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

сано́ўніца ж. сано́вница

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

сано́ўніца, ‑ы, ж.

Жан. да саноўнік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сано́ўнік, -а, мн. -і, -аў, м. (уст.).

Асоба, якая мае высокі чын, сан.

Царскі с.

|| ж. сано́ўніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

|| прым. сано́ўніцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

сано́вница сано́ўніца, -цы ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)