сане́тка
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
сане́тка |
сане́ткі |
| Р. |
сане́ткі |
сане́так |
| Д. |
сане́тцы |
сане́ткам |
| В. |
сане́тку |
сане́ткі |
| Т. |
сане́ткай
сане́ткаю |
сане́ткамі |
| М. |
сане́тцы |
сане́тках |
Крыніцы:
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
сане́тка, ‑і, ДМ ‑тцы; Р мн. ‑так; ж.
Уст. Званок для выкліку слугі, які звычайна прыводзіўся ў дзеянне шнурком. [Маці] трымала яго руку, але нагою.. [Алесь] непрыкметна націскаў на пласцінку начной санеткі ля яе ложка. Караткевіч.
[Ад фр. sonnette — званок.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)