сана́та

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. сана́та сана́ты
Р. сана́ты сана́т
Д. сана́це сана́там
В. сана́ту сана́ты
Т. сана́тай
сана́таю		 сана́тамі
М. сана́це сана́тах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

сана́та, -ы, ДМ -на́це, мн. -ы, -на́т, ж.

Музычны твор для аднаго або некалькіх інструментаў, які складаецца з трох або чатырох кантрастуючых частак рознага характару і тэмпу, адна з якіх мае форму санатнага алегра.

С.

Бетховена.

|| прым. сана́тны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

сана́та ж., муз. сона́та

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

сана́та, ‑ы, ДМ ‑наце, ж.

Музычны твор з трох або чатырох частак, розных па свайму характару і тэмпу, адна з якіх мае форму санатнага алегра. Санаты Бетховена.

[Іт. sonata.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

санаці́на, -ы, мн. -ы, -ці́н, ж. (спец.).

Невялікая саната.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

сона́та муз. сана́та, -ты ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

санаці́на, ‑ы, ж.

Невялікая, нескладаная па распрацоўцы саната. Санаціна Моцарта.

[Іт. sonatina.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

-моль, нескл., м.

У музыцы — тое, што і мінор (ужываецца з літарным абазначэннем ноты). Саната а‑моль.

[Іт. molle — мяккі.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

моль​II муз. моль нескл., м.;

сона́та а-мо́ль сана́та а-мо́ль.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

скрыпі́чны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да скрыпкі. Скрыпічны смычок. Скрыпічныя струны. // Які выконваецца на скрыпцы, напісаны для выканання на скрыпцы. Скрыпічны канцэрт. Скрыпічная саната.

•••

Скрыпічны ключ гл. ключ (у 6 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)