Сана́

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. Сана́
Р. Саны́
Д. Сане́
В. Сану́
Т. Сано́й
Сано́ю
М. Сане́

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

Са́на г. Са́на, -ны ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

са́нинский (от Са́на) са́нінскі.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

*Санот, соно́т ’сланечнік’ (Выг., Бейл.), сана́ ’тс’ (Мат. Гом.). Параўн. укр. со́нях ’тс’. Цяжкасці з тлумачэннем словаўтварэння. Магчыма, мясцовае пераўтварэнне ўкраінскага слова або нерэгулярныя дэрываты ад кораня сон‑, як і ў сонца.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)