самапі́ска, -і, ДМ -сцы, мн. -і, -сак, ж. (разм.).

Тое, што і аўтаручка.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

самапі́ска

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. самапі́ска самапі́скі
Р. самапі́скі самапі́сак
Д. самапі́сцы самапі́скам
В. самапі́ску самапі́скі
Т. самапі́скай
самапі́скаю		 самапі́скамі
М. самапі́сцы самапі́сках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

самапі́ска ж., разг. самопи́ска

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

самапі́ска, ‑і, ДМ ‑сцы; Р мн. ‑сак; ж.

Разм. Тое, што і аўтаручка. [Сабалеўскі] адчыніў скураны партфель, дастаў з яго, відаць, спецыяльна для гэтай справы заведзеную папку з паперамі і ўзброіўся самапіскай з залатым пяром. Машара.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

самопи́ска разг. самапі́ска, -кі ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

аўтаручка; самапіска (разм.) □ вечнае пяро

Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.)