самаду́рка

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. самаду́рка самаду́ркі
Р. самаду́ркі самаду́рак
Д. самаду́рцы самаду́ркам
В. самаду́рку самаду́рак
Т. самаду́ркай
самаду́ркаю		 самаду́ркамі
М. самаду́рцы самаду́рках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

самаду́рка ж., разг. самоду́рка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

самаду́рка, ‑і, ДМ ‑рцы; Р мн. ‑рак; ж.

Жан. да самадур.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

самаду́р, -а, мн. -ы, -аў, м.

Чалавек, які дзейнічае па асабістым капрызе, не лічачыся з іншымі людзьмі.

|| ж. самаду́рка, -і, ДМ -рцы, мн. -і, -рак (разм.).

|| прым. самаду́рскі, -ая, -ае.

Самадурскія звычкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

самоду́рка разг. самаду́рка, -кі ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)