самаво́льнік
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
самаво́льнік |
самаво́льнікі |
| Р. |
самаво́льніка |
самаво́льнікаў |
| Д. |
самаво́льніку |
самаво́льнікам |
| В. |
самаво́льніка |
самаво́льнікаў |
| Т. |
самаво́льнікам |
самаво́льнікамі |
| М. |
самаво́льніку |
самаво́льніках |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
самаво́льнік м., разг. самово́льник, своево́льник
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
самаво́льнік, ‑а, м.
Разм. Чалавек, які вылучаецца самавольствам. — Што вы, суседзі, падумалі? Цэлаю вайною на нас [дымаўцаў] ідзяце. Што ж мы, самавольнікі якія, ці што? Мы па закону, сілаю не бяром [луг]. Крапіва.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
самово́льник разг. самаво́льнік, -ка м.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)