сакату́н, -а́, мн. -ы́, -о́ў, м. (разм.) Той, хто многа, не сціхаючы, гаворыць: балбатун.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

сакату́н

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. сакату́н сакатуны́
Р. сакатуна́ сакатуно́ў
Д. сакатуну́ сакатуна́м
В. сакатуна́ сакатуно́ў
Т. сакатуно́м сакатуна́мі
М. сакатуне́ сакатуна́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

сакату́н, -на́ м., разг. (о болтливом мужчине) тарато́рка, стрекоту́н

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

сакату́н, ‑а, м.

Разм. Той, хто многа, не сціхаючы, гаворыць; балбатун.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сакату́ха, ‑і, ДМ ‑тусе, ж.

1. Курыца. Аб’есца сакатуха ячменем, зверне [валлё] на бок, — цётка нясе чубатку да Стусіны. Рылько.

2. Разм. Жан. да сакатун.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

тарато́рка м. и ж., разг. (о мужчине) сакату́н, -на́ м., лапату́н, -на́ м.; балбату́н, -на́ м.; (о женщине) сакату́ха, -хі ж., лапату́ха, -хі ж.; балбату́ха, -хі ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)