сагна́ны

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. сагна́ны сагна́ная сагна́нае сагна́ныя
Р. сагна́нага сагна́най
сагна́нае		 сагна́нага сагна́ных
Д. сагна́наму сагна́най сагна́наму сагна́ным
В. сагна́ны (неадуш.)
сагна́нага (адуш.)		 сагна́ную сагна́нае сагна́ныя (неадуш.)
сагна́ных (адуш.)
Т. сагна́ным сагна́най
сагна́наю		 сагна́ным сагна́нымі
М. сагна́ным сагна́най сагна́ным сагна́ных

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

сагна́ны

дзеепрыметнік, залежны стан, прошлы час, закончанае трыванне

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. сагна́ны сагна́ная сагна́нае сагна́ныя
Р. сагна́нага сагна́най
сагна́нае		 сагна́нага сагна́ных
Д. сагна́наму сагна́най сагна́наму сагна́ным
В. сагна́ны (неадуш.)
сагна́нага (адуш.)		 сагна́ную сагна́нае сагна́ныя (неадуш.)
сагна́ных (адуш.)
Т. сагна́ным сагна́най
сагна́наю		 сагна́ным сагна́нымі
М. сагна́ным сагна́най сагна́ным сагна́ных

Кароткая форма: сагна́на.

Крыніцы: dzsl2007, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

сагна́ны, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад сагнаць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

со́гнанный

1. сагна́ны, мног. пазганя́ны;

2. прагна́ны, мног. папраганя́ны; см. согна́ть;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

сагна́ць, зганю́, зго́ніш, зго́ніць; сагна́ў, -на́ла; згані; сагна́ны; зак.

1. каго (што). Гонячы, прымусіць пайсці, пабегчы, паляцець адкуль-н.

С. з месца.

2. каго-што. Прымусіць сабрацца ў адно месца.

С. цялят на ферму.

3. што. Растапіць (снег).

Сонца сагнала снег з пагоркаў.

4. што. Пазбавіцца ад чаго-н.; знішчыць.

С. вагу.

◊

Сагнаць ахвоту (разм.) — задаволіць жаданне, нацешыцца чым-н.

Сагнаць злосць на кім (разм.) — даць выхад сваёй зласлівасці, дрэннаму настрою.

|| незак. зганя́ць, -я́ю, -я́еш, -я́е.

|| наз. згон, -у, м. і зго́нка, -і, ДМ -нцы, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

устрыво́жаны, ‑ая, ‑ае.

1. Дзеепрым. зал. пр. ад устрывожыць.

2. у знач. прым. Які знаходзіцца ў стане трывогі, хвалявання. Устрывожаны камендант.. загадаў двум сваім салдатам з аховы неадкладна праверыць, хто страляе і па чыйму дазволу. Якімовіч. — Што з табой, Ваня, ты нездаровы, ці што? — спытала ўстрывожаная жонка. Карпюк. // Які выражае трывогу, хваляванне. — Хто гэта? — пачуўся ўстрывожаны жаночы голас. Скрыпка. А .. [Таня] нібы не заўважала ўстрывожаных мужавых вачэй. Новікаў. // Успуджаны, сагнаны з месца. Устрывожаныя птушкі ўзвіваліся ў паветра, высока кружыліся ў небе. Лынькоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)