са́віцкі

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. са́віцкі са́віцкая са́віцкае са́віцкія
Р. са́віцкага са́віцкай
са́віцкае		 са́віцкага са́віцкіх
Д. са́віцкаму са́віцкай са́віцкаму са́віцкім
В. са́віцкі (неадуш.)
са́віцкага (адуш.)		 са́віцкую са́віцкае са́віцкія (неадуш.)
са́віцкіх (адуш.)
Т. са́віцкім са́віцкай
са́віцкаю		 са́віцкім са́віцкімі
М. са́віцкім са́віцкай са́віцкім са́віцкіх

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

змярцве́ласць, ‑і, ж.

Стан змярцвелага. Нейкае здранцвенне было ў думках, змярцвеласць. Савіцкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

напаце́ць, ‑ее; зак.

Пакрыцца вільгаццю, запацець. Васіліна адчула, што дужка сумачкі зрабілася гарачай, напацела. Савіцкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ціхамі́рнасць, ‑і, ж.

Уласцівасць ціхамірнага. Гэтыя думкі адразу супакоілі.. [Барашкіна], прынеслі добрую і жаданую ціхамірнасць. Савіцкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

наха́пкам, прысл.

Разм. Спехам, наспех; на скорую руку. Валька сёрбаў нахапкам, увесь час хваліў юшку. Савіцкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

уцёс, ‑а, м.

Стромая скала. Чорнымі засталіся толькі ўцёсы, што сціснулі Ангару з абодвух бакоў. Савіцкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

закале́ць, ‑ею, ‑ееш, ‑ее; зак.

Разм. Замерзнуць, азябнуць. — Не да .. [жартаў] мне. Закалеў тут, стоячы на сіверы. Савіцкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

звужэ́нне, ‑я, н.

Звужанае, вузкае месца. — Падунскае звужэнне, — растлумачыў Ставу. — Там будзе плаціна. А вышэй — парогі. Савіцкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

касма́ціцца, ‑маціцца; незак.

Станавіцца, быць касматым. — Нітку няроўна кладзеш, — заўважыла Люда.. — Адна выпадзе — усе астатнія касмацяцца. Савіцкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пахо́джваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак.

Тое, што і пахаджаць. Ля самай вады спаважна паходжвалі фіялетавыя гракі. Савіцкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)