саве́тнік
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
саве́тнік |
саве́тнікі |
| Р. |
саве́тніка |
саве́тнікаў |
| Д. |
саве́тніку |
саве́тнікам |
| В. |
саве́тніка |
саве́тнікаў |
| Т. |
саве́тнікам |
саве́тнікамі |
| М. |
саве́тніку |
саве́тніках |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
высакаро́ддзе, -я, н.
У царскай Расіі: у спалучэнні з займеннікамі «ваша», «яго», «яе», «іх» — тытулаванне цывільных чыноўнікаў пятага класа (стацкіх саветнікаў).
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)