рэквізі́тны
прыметнік, адносны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
рэквізі́тны |
рэквізі́тная |
рэквізі́тнае |
рэквізі́тныя |
| Р. |
рэквізі́тнага |
рэквізі́тнай
рэквізі́тнае |
рэквізі́тнага |
рэквізі́тных |
| Д. |
рэквізі́тнаму |
рэквізі́тнай |
рэквізі́тнаму |
рэквізі́тным |
| В. |
рэквізі́тны (неадуш.)
рэквізі́тнага (адуш.) |
рэквізі́тную |
рэквізі́тнае |
рэквізі́тныя (неадуш.)
рэквізі́тных (адуш.) |
| Т. |
рэквізі́тным |
рэквізі́тнай
рэквізі́тнаю |
рэквізі́тным |
рэквізі́тнымі |
| М. |
рэквізі́тным |
рэквізі́тнай |
рэквізі́тным |
рэквізі́тных |
Крыніцы:
krapivabr2012,
piskunou2012,
prym2009,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
рэквізі́тны, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да рэквізіту. Рэквізітны цэх.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
рэквізі́т, -у, М -зі́це, м. (спец.).
1. Сукупнасць сапраўдных або бутафорскіх прадметаў для тэатральнай пастаноўкі.
2. звычайна мн. -ы, -аў. У афіцыйным дакуменце: звесткі, якія абавязкова ўваходзяць у яго.
|| прым. рэквізі́тны, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
реквизи́тный рэквізі́тны;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)