рэ́зчыца

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. рэ́зчыца рэ́зчыцы
Р. рэ́зчыцы рэ́зчыц
Д. рэ́зчыцы рэ́зчыцам
В. рэ́зчыцу рэ́зчыц
Т. рэ́зчыцай
рэ́зчыцаю		 рэ́зчыцамі
М. рэ́зчыцы рэ́зчыцах

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, tsblm1996.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

рэ́зчыца ж. ре́зчица

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

рэ́зчык¹, -а, мн. -і, -аў, м.

1. Майстар па мастацкай разьбе; разьбяр.

Р. па дрэве, па косці, па мармуру.

2. Рабочы, які займаецца рэзкай чаго-н. (спец.).

Р. паперы.

|| ж. рэ́зчыца, мн. -ы, -чыц.

|| прым. рэ́зчыцкі, -ая,-ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ре́зчица

1. разьбя́рка, -кі ж.;

2. рэ́зчыца, -цы ж.; см. ре́зчик;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)