рэ́дзіва
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне
|
адз. |
| Н. |
рэ́дзіва |
| Р. |
рэ́дзіва |
| Д. |
рэ́дзіву |
| В. |
рэ́дзіва |
| Т. |
рэ́дзівам |
| М. |
рэ́дзіве |
Крыніцы:
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
рэ́дзіва, ‑а, н.
Абл. Што‑н. рэдкае. А дзе і цэлы [брызент], дык такое рэдзіва, што праз яго відаць ноччу .. зоры. Лынькоў. Льецца блакітнае рэдзіва — Смуга — На зямлю і на дрэўцы. Калачынскі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Рэ́дзіва ’што-небудзь рэдкае’ (ТСБМ). Славацк. reďivo ’рэдкае палатно’. Ад рэдкі (гл.) + ‑ів‑а.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Рэ́зьва ’рэдкая тканіна’ (Сл. ПЗБ, Сцяшк. Сл.). Ад рэдкі (гл.) пад уплывам рэзгіны (рэзьвіны): рэдзіва < *рэдзьва < рэзьва.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)