рэга́лія
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
рэга́лія |
рэга́ліі |
| Р. |
рэга́ліі |
рэга́лій |
| Д. |
рэга́ліі |
рэга́ліям |
| В. |
рэга́лію |
рэга́ліі |
| Т. |
рэга́ліяй
рэга́ліяю |
рэга́ліямі |
| М. |
рэга́ліі |
рэга́ліях |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
рэга́лія, ‑і, ж.
1. звычайна мн. (рэга́ліі, ‑ій). Прадмет, які з’яўляецца знакам манархічнай улады (карона, скіпетр і інш.). Царскія рэгаліі. Княжацкія рэгаліі.
2. звычайна мн. (рэга́ліі, ‑ій). Знакі ўзнагароды, ордэны, медалі. У пішы на ўвесь рост, у батфортах, з крыжамі і рэгаліямі на грудзях, з аголенай шпагай у руцэ стаяла аграмадная скульптура Суворава. Алешка.
3. Гіст. У феадальнай Еўропе — манапольнае права каралёў, буйных феадалаў на атрыманне пэўных даходаў (судовыя штрафы, пошліны, распрацоўка, эксплуатацыя зямных нетраў і пад.).
[Ад лац. regalis — царскі.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
рэ́генцкі, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да рэгента, належыць яму. Рэгенцкія рэгаліі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
рэга́лія, -і, мн. -і, -лій, ж.
1. Прадмет, які з’яўляецца знакам манархічнай улады, напр.: карона, скіпетр (уст.).
Царскія рэгаліі.
2. звычайна мн. Ордэн, знак узнагароды (уст. і разм.).
Прыйсці пры ўсіх рэгаліях.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)