ры́ск
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
| Н. |
ры́ск |
| Р. |
ры́ску |
| Д. |
ры́ску |
| В. |
ры́ск |
| Т. |
ры́скам |
| М. |
ры́ску |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
рыск (род. ры́ску) м., спец. рыск
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
рыск м., мор., ав., охотн. рыск, род. ры́ску м., ры́сканне, -ння ср.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
рыск, ‑у, м.
Спец. Дзеянне паводле знач. дзеясл. рыскаць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Рыск, рыскаўня ’цечка’ (кіраў., ЛА, 1), ваўкі рышчацца, рыску́юць ’гайнююць’ (кіраў., пух., ЛА, 1), ры́скаўня ’зграя сабак у пару спарвання’ (кіраў., НС), серб.-харв. ristati ’скакаць, бегчы’, ц.-слав. riskati ’скакаць, танцаваць’. Лічыцца запазычаннем са ст.-рус. ристати ’бегаць’, ’скакаць’, ’насіцца’ (Фасмер, 2, 204). Да прасл. *riskati (Этимология–1976, 24). Сюды ж рыскура́ства, рыскура́ство, рыскура́т ’распуста’ (слаўг., Нар. словатв.), рыскура́тнік ’распуснік’ (слаўг., Нар. словатв.), рыскура́тны ’распусны’ (слаўг., Нар. словатв.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
ры́скаць, 1 і 2 ас. не ўжыв., -ае; незак. (спец.).
Пра судна: ухіляцца ад курсу то ў адзін, то ў другі бок.
|| наз. рыск, -у, м. і ры́сканне, -я, н.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)