Ру́сіны

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, множны лік, множналікавы

мн.
Н. Ру́сіны
Р. Ру́сін
Ру́сінаў
Д. Ру́сінам
В. Ру́сіны
Т. Ру́сінамі
М. Ру́сінах

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

русі́ны, ‑аў; адз. русін, ‑а, м.; русінка, ‑і, ДМ ‑нцы; мн. русінкі, ‑нак; ж.

Назва ўкраінцаў заходнеўкраінскіх зямель, якая мела найбольшае распаўсюджанне ў час іх знаходжання пад аўстра-венгерскім гнётам.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Русі́ны ’назва ўкраінцаў заходнеўкраінскіх зямель, найбольш распаўсюджаная ў час іх знаходжання пад аўстра-венгерскім гнётам’ (ТСБМ). Укр. ру́син, рус. руси́н, польск. rusin. Вытворнае ад Русь (гл. рускі) (Фасмер, 3, 520; Дулічэнка, Язык культуры, 439–453).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

русі́н,

гл. русіны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

русі́нка,

гл. русіны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

русі́н

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. русі́н русі́ны
Р. русі́на русі́наў
Д. русі́ну русі́нам
В. русі́на русі́наў
Т. русі́нам русі́намі
М. русі́не русі́нах

Крыніцы: nazounik2008, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)